Je relatie bestond uit zoveel verdriet, ruzies, en gemanipuleer. Dat wil je niet langer. Je beseft ondertussen deksels goed dat deze relatie écht niet gezond voor je was. Soms was je doodsbang van hem. En tóch lukt het je maar niet om het contact te verbreken. Je hebt het heus al wel geprobeerd. Ontelbaar veel keer zelfs. Na de zoveelste ruzie vorige week voelde je je sterk en zeker en was je er rotsvast van overtuigd: dit laat ik nooit, never, jamais meer toe! Drie dagen heb je het volgehouden om deze keer van hem weg te blijven. Drie hele dagen heb je non-stop gehuild, niet kunnen slapen, niet kunnen eten. Je kon helemaal niets meer. Je begon aan alles te twijfelen. Zoiets was toch geen gewoon liefdesverdriet meer…? Was die ruzie écht zo erg geweest, nee toch? Het enige waar je op den duur nog aan kon denken, waren de mooie momenten samen met hem. Elke cel in je lijf hunkerde naar hem. Al de rest telde niet meer. Je was bereid om hem àlles te vergeven, als je maar weer bij hem kon zijn. De derde nacht hield je het echt niet langer vol. Je hebt hem gebeld en hij is je weer komen ophalen. Pas toen kon je weer ademhalen en lachen! Toen hij je weer in zijn armen sloot, ontspanden je spieren zich als bij toverslag. Maar de volgende dag snauwde hij je af en had je alweer spijt dat je terug was gegaan…

Nu je je eindelijk sterk genoeg voelde om bij hem weg te gaan, keek je ernaar uit om vrij en gelukkig en rustig te leven. Maar toch blijft hij jouw leven helemaal beheersen. Je begrijpt er niks van: na alle stekende stiltebehandelingen tijdens jullie relatie, bestookt hij je nu plots met berichtjes. Vannacht hield hij je elk uur wakker met lange smeekbedes om jullie relatie nog één allerlaatste kans te geven. Aan de ontbijttafel met je kids las je met trillende handen zijn dreigementen dat je je kinderen niet meer zal terugzien. Vanmiddag liet hij een groot geurend boeket van je lievelingsbloemen leveren op je werk, waar nota bene al je collega’s op stonden te kijken, met veelbetekenende knipogen en vertederde ooh’s en aah’s. En net belde hij je huilend tijdens het oudercontact dat hij niet kan voortleven zonder jou… Wat moet je doen??? Je vraagt je soms zelfs af: zou het toch niet veiliger zijn om naar hem terug te gaan? Want zo kan het toch ook niet verder. Maar je wéét dat dat geen goed idee is. Je bent òp van de stress. Compleet op. Je weet niet meer wat te doen.

Tijdens de relatie had je enkel hem nog. En nu het gedaan is, sta je er helemaal alleen voor. Want hij heeft je bij iedereen zwart gemaakt. In de vriendengroep ben je niet meer welkom sinds hij daar hopen leugens heeft rondverteld over jou. Nadat hij zwaar in de clinch ging met je al even opvliegende vader, heb je al jaren geen contact meer met je familie. En toen je hem lang geleden eens hebt kunnen overtuigen om samen naar een relatietherapeut te gaan, pakte hij zelfs die helemaal voor zich in. En nu het écht gedaan is, heb je hun steun broodnodig, maar kan je nergens meer terecht. Je staat er helemaal alleen voor.

Je zelfvertrouwen is compleet gekelderd sinds je met hem samen was. En zelfs nu het uit is, blijft de onzekerheid verder aan je vreten. Er zit nog steeds een hardnekkig stemmetje in je hoofd – eigenlijk is het zijn stem – die rood aangelopen brult dat alles jouw schuld is. Je slaat beschaamd je ogen neer als je een spiegel passeert, zo onzeker ben je geworden over je uiterlijk. Je bent opgeklommen tot manager van de hele afdeling, en toch ben je ervan overtuigd dat je nergens goed in bent. En je blijft twijfelen of weggaan van hem wel de goede beslissing was, omdat hij je wijsgemaakt heeft dat nooit een man je nog leuk zal vinden, …