“Hij was lief, zorgzaam en attent. Alleen wat snel jaloers, maar dat kwam door negatieve ervaringen in een vorige relatie en daar had ik alle begrip voor. Het zou wel beter gaan als hij merkte dat ik wel te vertrouwen was. Dacht ik. Niet dus, het werd alleen maar erger. Veel erger. Een mannelijke collega belde om iets te vragen of ik was wat later thuis omdat ik in de file stond en het hek was van de dam. En ik bleef begrip tonen. Veel te lang. De kruisverhoren en beschuldigingen volgden elkaar almaar sneller op. De dreigementen ook. Met als climax het dreigement dat ik mijn kinderen niet levend zou terugzien als ik het in mijn hoofd haalde om bij hem weg te gaan. Ik vergeet nooit zijn grijns toen hij eraan toevoegde dat het dan míj́n schuld zou zijn. Op dat moment ben ik in overlevingsmodus geschakeld. Geen begrip meer, geen emoties, de kinderen op vechtsport. En we hebben het overleefd, de kinderen en ik. Beschadigd, zoals Meau het zingt. Pas tijdens de sessies bij Caroline is me duidelijk geworden welke signalen me al in het begin van de relatie hadden kunnen alarmeren. We hebben onder andere een familieopstelling met poppetjes gedaan en daarbij heb ik tot mijn verrassing een paar nieuwe, nuttige inzichten verworven. Makkelijk vond ik het eerlijk gezegd niet als Caroline me op sommige momenten vroeg “wat voelde je daarbij?” Gewoon omdat ik mezelf geleerd heb om vooral zo weinig mogelijk te voelen, als overlevingsstrategie. Mits enig geduld is Caroline er toch in geslaagd om niet alleen de feiten, maar ook wat ik daarbij voelde naar boven te halen. En dat helpt. Ik weet niet juist hoe het werkt, maar op een of andere manier helpt het om dat onverwerkte verdriet toe te laten, om te beseffen, of beter gezegd om te voelen dat ik het recht had om verdrietig te zijn. Ik heb het gevoel dat ik nu pas bezig ben met het verwerken van mijn herinneringen. Bedankt voor je ondersteuning, Caroline!"