Vroeger was ik ervan overtuigd dat ik mijn best moest doen om mijn partner tevreden en trots te houden. Als hij maar gelukkig was. Ik had destructieve knipperlichtrelaties met “foute mannen” waardoor ik in een depressie belandde.

Om al die pijnlijke emoties niet te hoeven voelen, stortte ik me op studie, werk en topsport. Ik werd doctor in de biomedische en farmaceutische neurowetenschappen aan de universiteit van Luik, heb o.a. gewerkt voor het Europees parlement en als leidinggevende aan een wetenschappelijke instelling van de Belgische overheid. Eigenlijk was ik een “wandelend hoofd”. Ik was steengoed in mijn job, hoewel ik steeds dieper wegzakte in die depressie door relatieproblemen.

Ooit had ik een toxische aan-af-relatie met een narcist. Geregeld hield hij me een hele nacht wakker, als straf, brulde hij. Ik moest hem smeken op mijn blote knieën. Toen ik uren te laat arriveerde op mijn werk, kon ik niet anders dan liegen om mijn blauwe plekken te verklaren – “dat was van de bokstraining”. Bij de zoveelste slaande ruzie wilden omstanders zelfs de politie bellen. Maar ondertussen was ik zo gebrainwasht dat ik hem bleef verdedigen: ik hoorde mezelf stamelen dat het mijn eigen schuld was. En ik kon er met niemand over praten, want hij las al mijn berichten, hij volgde me, en hij had me verboden om mijn vrienden nog te zien. Door zijn continue denigrerende opmerkingen was ik ervan overtuigd dat geen enkele man me ooit nog leuk zou vinden.

Op aanraden van bezorgde vrienden, omdat ik op den duur enkel nog uithuilde over zijn problemen, probeerde ik het uit te maken. Op pure wilskracht. Maar nog dezelfde avond smolt ik alweer weg in zijn armen, en de volgende dag had ik daar alweer spijt van.

Ik beloofde mezelf 100 keer dat dit echt de aller-aller-allerlaatste keer was. Ten einde raad contacteerde ik een psycholoog. Hij zei me dat ik alle contact moest verbreken. Ja, dat wist ik al, dat zei iedereen. Maar HOE dan? Ik volgde intensieve therapie, en toch durfde ik mezelf niet te vertrouwen dat ik niet tóch naar hem terugging.

Hoe dieper ik zakte tijdens de relatie, en hoe vastbeslotener ik was om nooit, maar dan ook echt nooit nog contact met hem te hebben, hoe intenser en passioneler de goedmaakseks werd. Aan die zeldzame goede momenten klampte ik me helemaal vast. Wanneer het weer uit was, miste ik die spetterende seks enorm. En dan wiste ik de slaande ruzies, dreigementen en denigrerende stiltebehandelingen uit mijn herinneringen. Dat maakte het erg verslavend: ik wist inmiddels deksels goed dat ik ermee moest stoppen, maar ik kon dat niet in mijn eentje. Ik had daar professionele hulp bij nodig.